วิปัสสนาเป็นวิธีการปฏิบัติกรรมฐานที่เก่าแก่ที่สุดวิธีหนึ่งของอินเดีย ซึ่งได้สาบสูญไปจากมนุษยชาติมาเป็นเวลานาน แต่ก็ได้ถูกค้นพบอีกครั้งโดยองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าเมื่อกว่า 2,500 ปี คำว่า วิปัสสนา หมายถึง การมองดูสิ่งต่างๆ ตามความเป็นจริง อันเป็นกระบวนการในการทำจิตให้บริสุทธิ์โดยการเฝ้าดูตนเอง เราจะเริ่มต้นด้วยการเฝ้าสังเกตดูลมหายใจตามธรรมชาติ เพื่อทำให้จิตมีสมาธิ เมื่อมีสติที่ตั้งมั่น เราก็จะก้าวไปสู่การเฝ้าสังเกตถึงการเปลี่ยนแปลงตามธรรมชาติของกายและจิต . . . ซึ่งจะทำให้ได้พบกับสัจธรรมที่เป็นสากล คือ ความไม่เที่ยง(อนิจจัง) ความทุกข์(ทุกขัง) และความไม่มีตัวตน(อนัตตา) การที่ได้รู้เห็นถึงสภาวะธรรมตามความเป็นจริงเหล่านี้ด้วยประสบการณ์ตรงของท่านเอง เป็นการชำระจิตให้บริสุทธิ์ ธรรมะเป็นของสากล มีไว้สำหรับแก้ไขปัญหาต่างๆ ที่มิได้ผูกขาดเฉพาะศาสนาใดศาสนาหนึ่งหรือลัทธิใดลัทธิหนึ่ง ด้วยเหตุนี้คนทุกคนจึงมีอิสระที่จะสามารถปฏิบัติได้อย่างเสรี โดยไม่มีข้อจำกัดในเรื่องของเชื้อชาติ ชั้นวรรณะ หรือศาสนา ในทุกสถาน ในกาลทุกเมื่อ และจะเป็นประโยชน์อย่างเท่าเทียมกันต่อทุกๆคน โดยทั่วถึง วิปัสสนานั้นมิใช่อะไร: ไม่ใช่พิธีกรรมที่มีพื้นฐานทางความเชื่อถืออย่างงมงาย ไม่ใช่เรื่องบันเทิงทางปัญญาหรือปรัชญา ไม่ใช่การพักฟื้น การหยุดพักผ่อน หรือโอกาสที่จะมาสังสรรค์กัน
คำแนะนำเกี่ยวกับการปฏิบัติ
